Deurprocedure

In 1976 haalde ik mijn ademluchtdiploma. da's heel lang geleden. toen heette ademlucht nog perslucht en kreeg je daar een apart diploma voor. Ik moest examen doen met een vrouwelijke collega, (ja toen al) die zo nerveus was dat ik er ook van in de war raakte. We moesten de deurprocedure doen, zij nummer 1, ik nummer 2. Bij de deur aangekomen vergat ze in haar zenuwen van alles. Ze riep iets van: "rechtse deur met schanieren", ging op haar hurken zitten zonder mij te beduiden waar ik plaats moest nemen en opende de deur. Ik zakte ter plaatse op mijn hurken en toen we de ruimte binnen gingen had ik het vage gevoel dat ik met mijn snuffert pal voor de deuropening had gezeten. De rest zal aardig goed gegaan zijn want ik kan me er niet veel meer van herinneren. Deze fout werd ons in ieder geval niet te zwaar aangerekend en we slaagden.

Een paar jaar geleden liep ik geblinddoekt een ademlucht oefening met één van onze toen nieuw opgeleide brandwachten. Hij nummer 1, ik nummer 2. Bij een deur aangekomen startte hij zoals gebruikelijk de deurprocedure. Klink voelen, deur aftasten, bepalen hoe de deur draait, alles hardop benoemen naar de nummer 2, op de juiste plaats op de hurken gaan zitten, ook nummer 2! deur openen.... toen begon hij te tellen... Tellen? Dat had ik nog niet eerder gehoord. Omdat we geblinddoekt waren kon ik niet goed nagaan wat hij allemaal deed en vol verbazing volgde ik hem. Buiten gekomen was het eerste wat ik hem vroeg: "Wat deed jij nou bij die deur?" Zijn antwoord was even logisch als simpel: "deurprocedure". Er blijkt zo in de loop der jaren wel het een en ander te veranderen. Voortschrijdend inzicht noemen we dat. Hardstikke belangrijk dat je als brandweerman je hele carrière blijft oefenen en leren.

De laatste jaren wordt er veel meer "realistisch" geoefend. Goeie zaak. Als je nu kijkt naar hoe we 30 jaar geleden oefenden, dat kun je je nu eigenlijk niet meer voorstellen. Het aantal oefenmomenten is meer dan verdubbeld, oefencentra schieten als paddestoelen uit de grond. Veel korpsen gaan zelfs naar Zweden om de nodige "realistische" ervaring op te doen. Ik begrijp dat dat ook hard nodig is. Veranderende maatschappij, verhoogde risico's, ondanks het vele werk wat onze preventiecollega's doen. Ik hoop alleen dat die 22.000 vrijwilligers dit allemaal blijven trekken.

Ik draai een loopoefening op het oefencentrum in Delden. Mijn maat nummer 1, ik nummer 2. Hoe verder we het pand in gaan, hoe heter het wordt. En dan bedoel ik ook echt heet. Gewapend met een hogedrukstraal en een LED handlamp, (op de man uitgereikt), naderen we een deur. Mijn maat start de deurprocedure. Deur aftasten, klink voelen, met de handlamp langs de kieren schijnen. Er komt rook langs de bovenste kier van de deur. Zuigend en duwend beweegt het zich heen en weer. Mijn maat geeft aan: " kans op flashover, we gaan poeieren." Ik ga met mijn hogedrukstraal voor de deuropening zitten, mijn maat gehurkt achter de deur. Hij roept: "ik tel tot 3". Bij 3 opent hij de deur op een kier en met een paar welgemikte stoten langs het plafon koel ik de aanwezige rookgassen. Als we verder gaan met verkennen denk ik ineens: "zat ik weer met mijn snuffert pal voor de deuropening." Ondanks de hitte grijns ik. De cirkel is rond.